ERKEKLER YALNIZ AĞLAR

Günlerdir sınırında yaşıyoruz aşkın,
Günlerdir uçurumunda
Bu kaçıncı atışım kendimi Kollarından yalnızlığa
Bu kaçıncı dargınlık,
Bu kaçıncı barışma?
Belli ki Sensizliğe sürgün artık bu gözler,
Sensizliğe sürgün bu dudaklar
bu eller Şimdi yorgun bir çınar gibi
kalbim Artık sana değil Sensizliğe yaslanacağım
Hoşça kal güz çiçeğim hoşça kal
Seni artık gözyaşlarınla ıslanmış Yastıklara bırakacağım.
Oysa yıllarca Yemyeşil bir orman köyünde sakladım gözlerini
Dağ başlarında çoban ateşleri yaktım üşümeyesin diye Ellerine
kör gecelerin karanlığında sarıldım
Ve haykırdım En dipsiz kuyulara adını,
Ezberlettim seni kurtlara kuşlara
Sense beni sokaklara vurdun
Ve en zehir şarkılara
Bilirsin Rüzgâra bıçak
Yağmura ateş
Buluta kurşun işlemez
Sende öylesine vurdun ki beni
Artık bana Hiçbir acı kâr etmez
Neylersin Önce melekler terk etti bizi
Sonra masmavi düşler
Öpüşler, gülüşler çiçekler
Büyüsü kalmadı artık kavuşmaların
Bundan böyle Bizi her köşede
Bambaşka bir cehennem bekler
Sende bundan böyle
İçi boş şarkılarla avut kendini
En ucuz şarkılarla yıka kirli ruhunu....
Açılırsın Taşlar yosuna sarılır bilirsin
Sarmaşıklar duvarlara
Geceler karanlığa
Sende yalnızlığına sarılırsın
Ve kadınsın Ağlayabilirsin gönlünce
Gözyaşların pınarlar misali çağlar
Ama unutma ki erkeğim ben
Ve erkekler hep yalnız ağlar